What the hell....

"What the hell are you doing here?" baste de trooper. "Are you crazy?" De beer van een agent blies ons bijna van de vluchtstrook en trok alles uit de kast om boven het geraas van het interstateverkeer uit te komen. Zojuist had hij met gillende sirene  en blauwe flikkerlichten ons tot stoppen gedwongen en gaf aldus op subtiele wijze aan dat er iets mis was. Hij had een telefoontje gekregen: There were two bicycles on the road.". Zelf dacht hij dat er twee fietsen van een camper gevallen waren, maar wij maakten het nog gekker dan hij dacht. Met 10 jaar water en brood voor ogen treed je wijselijk netjes op. Helm af, oom agent laten uitrazen en netjes vragen of je mag reageren. Dat kon. Uitgelegd dat we uit The Netherlands kwamen, er nergens bordjes stonden met "no bicycles" of "motorized vehicles only" en bij de tolpoortjes niemand ons tegenhield. O,....dus we hadden óók nog eens geen tol betaald?"...
Daar had de veldwachter zelfs een punt voor de electrische stoel. Nee, we moesten toch snappen dat in de hele USA fietsen op de interstates verboden en vooral gevaarlijk was. Dàt is niet onze ervaring, weersprak ik hem. Wij vinden op iedere interstate een vluchtstrook van 4 - 5 m breed veel veiliger dan de onregelmatige, brokkelige 50 cm van een gewone weg met druk verkeer. Hoe dan ook: we moesten er af. Bromsnor had al een gele wagen van wegtoezicht met zwaailicht geregeld en die opende een zijhek. In konvooi, met politie voorop, werden we afgevoerd naar veiliger oorden. Bij de 20 kregen we gratie. Iedereen zichtbaar opgelucht. Tot slot vroeg ik hem waarom we niet gearresteerd werden. Het antwoord was even simpel als verrassend: hij wist niet wat hij met onze bepakte fietsen had moeten doen. En we kregen nog een speldje van de Massachusets politie voor onze medewerking.