Harlem

Een gezette man van, naar later bleek, 75 jaar, kwam naar de glazen deur toe en stapte binnen.
De burgemeester van Harlem himself. Hij verwelkomde ons en vroeg of alles naar de zin was. Het gemeentehuis van Harlem, een dorpje van ca. 800 inwoners, was speciaal door hem voor ons opengesteld. Tegenwind had ons routeplan gehalveerd en we strandden die dag daar. Gastvrij mochten we ons tentje voor die nacht op het grasveld naast de city hall prikken en we zaten nu droog, warm en van toilet voorzien, in de hal. Amerikanen helpen je zó aan onderdak hebben we al meerdere keren meegemaakt.
"Most people who sit in your chairs have to see the judge", grapte de burgemeester.
Hij wijdde uit over de indiaanse historie van die streek en de invloed die dat nog steeds op het dagelijks leven had. Gezellige en gedreven kerel. Met een ferme handdruk liet hij ons achter. We hadden degelijk onderdak, namen een stevige borrel, maakten ons eten in de hal klaar en doken de tent in.

Rond half tien doken we in onze donzen slaapzak en waren vlot onder zeil. Het had al wat geregend en het was dus niet zo'n raar verschijnsel dat er plotseling rond 03.00 's nachts een fors gekletter op de tent te horen was. Een korte golf, dan stilte, weer een golf van harde druppels,...stilte,....en wéér een golf.
Slaapdronken drong het wat langzaam tot ons door, dat dit geen gewone regen was.
Plotseling wisten we het: sprinklers! Ik wurmde me zo snel mogelijk naar buiten en rende naar de hal om plastic stoelen te halen teneinde de meerdere stralen die onze tent belaagden, tegen de grond te werken. De vier uit de grasmat verrezen spuitmonden loosden hun stortbuien met veel geruis direct in het gras.
De zondvloed bedwongen te hebben, bleek echter een ijdele veronderstelling. Na enige minuten startte een andere serie sprinklers, waarvan ééntje direct ònder onze tent. Het kreng liet zich met enige moeite door Annelies bedwingen, maar fel spoten de stralen tussen de tassen en grondzeil de tent in.
Paniekerig sleepten we alle spullen door de hoosbuien naar buiten om te redden wat er te redden viel.
Een onweersbui had het niet beter kunnen doen.
Gelukkig had de burgemeester de vergaderzaal niet afgesloten, dus gedurende een uur of twee, legden we de doorweekte spullen, kaarten en kampeermaterialen over de stoelen te drogen.
Om half 5 uur in de ochtend gleden we na deze ellende in de niet al de natte slaapzak weer in slaap.

 

Schatjes

De in groepen onder de grond levende stokstaartjes uit Afrika lijken veel op de hier overal opduikende prairiedogs. Zoals de naam al aangeeft, houden ze van vlakten met gras.
Er staat  altijd eentje op de uitkijk bovenop het nest, dat een aantal ingangen heeft, net als bij onze duinkonijnen. Recht op zijn achterpootjes staand, lijkt die wachtpost uit de verte wat op een soort vertikale maiskolf met kraaloogjes.
Je kunt ze nooit verrassen!  Bij onze nadering wordt de kolonie ijlings gealarmeerd, komt de berm plots tot leven en overal vandaan watergolven de op eekhoorns lijkende knagers naar een ingang.
Hun alarmkreet lijkt iets op het geluid van een spekzool op linoleum of een krassend krijtje op het schoolbord. Je kunt het niet missen.
Een enkeling blijft nog met zijn kopje net uit het gat steken, om te zien of we wel ècht bedreigend zijn. Gelukkig maar, anders krijgen we ze nooit op de foto, de schatjes.

 

ROAD TO THE SUN

Supercallifragilasticexpialidocious

Jammer dat we niet aan andere kant van Logan Pass naar beneden konden, omdat sneeuw daar nog niet geruimd was. Maar toch hebben we ontzettend genoten! Supercallifragilasticexpialidocious!

Warm onthaal

Zo'n 6 miles voor Glacier National Park ligt het dorpje Hungry Horse. We meanderden al zo'n 10 miles over de smalle tweebaansweg naar de West entrance van deze "Crown of the Continent" toen deze kleine nederzetting opriep tot een koffiepauze. Het rode neonwoord "OPEN" van de eerste bar trok ons aan en we stapten af voor de porch.
Daar hing een vijftal mannen rond, ieder een groot glas of beker torsend.
Met luid gelach en commentaar werden we begroet. De vrolijke alcoholsfeer zat er al duidelijk in om elf uur in de ochtend en wij bleken welkome gasten.
Wat willen jullie drinken? riep de luidste van het lallende gezelschap. Koffie was niet helemaal de bedoeling volgens de drinkebroers, maar we kregen hem wel.
Rondje van de zaak.
Binnen een minuut duwde men ons twee dampende large bekers in de handen en werden we uitgemolken over onze vreemde fietsmissie.
Alhoewel men een reis als de onze "insane" en "idiot" vond, sprak er toch respect uit hun woorden.
De nogal smoezelige vrienden vermaakten zich prima met ons. "We made their day !"en zij de onze.
Nog even op de groepsfoto en de gehavende, bruine gebitten ontblootten zich voor de smile.

Of we misschien nog wat "pot" wilden roken, of nog een alcoholische thee wilden drinken, of een exemplaar uit een doosje met witte pillen meesnoepten.
 Nee, nu even niet, bedankte ik netjes.
We moesten weer verder en met enthousiast geschreeuw begeleidde men onze opstap.

 

Movie part 1

Origineel

Nagenoeg iedere Amerikaan uit zijn bezorgdheid over ons fietserswelzijn.
Cardrivers zouden in hun optiek vaak onverantwoord met cyclists omgaan.
Net als tijdens onze voorgaande reizen in de VS kunnen we echter niet anders constateren, dan dat Amerikanen juist wèl goed rekening met ons houden.
Het "gevaar-idee" zit, denken wij,  alleen tussen de US - oren.
Als wij een druk 6-lane kruispunt oversteken, dan valt het meeste verkeer gewoon stil. Of men nu denkt : "Golly, what is that ?  Of..."Take your time, no hurry!". Dat is ons niet duidelijk. We krijgen gewoon het halve kruispunt  voor onszelf  en verbazen ons er steeds weer over!
Amerika is sterk in het origineel waarschuwen voor gevaren op hun wegen.
In Montana plaatst men van staatswege voor ieder dode naast de weg een wit kruis. Dat lijkt wat morbide, maar wij merken aan onszelf dat dit wel een levendig besef onderhoudt.
"Kijk eens, ...drie stuks." Of...uh..."Die is net dood". Dat zie je aan de bloemen die er aan hangen.
Vervolgens kijk je weer eens extra in je spiegel.
Kan weer een kruisje schelen.
 

Share the road

Kevers als ik vliegen graag wild vrolijk over de ruimte van menselijke verkeerswegen. Gele borden met "Share the road" geven al aan dat wildlife, auto- en fietsverkeer verschillende belangen hebben.
Zo ook vandaag.

Met een harde klap vloog ik per ongeluk tegen een fietshelm op, maar gelukkig kon ik me nog net met mijn klauwtjes vastgrijpen aan de rand en liftte nog een stukje mee.
Het had óók anders kunnen aflopen met me. Fietsers rijden vaak door hun gehijg met de mond open.
Je moet er toch niet aan denken dat ik als kever in zo'n dodelijk diepe slokdarm terecht kom?
Gedver... 

Adopt a highway

Onderweg loopt soms een groepje Amerikanen met stokken, grijpertjes en vuilniszakken door het hoge bermgras en de aangrenzende struiken.
De vrijwillige schoonmaakploeg is aan het werkwerk!
De lokale schaakclub, een kerkgenootschap, ene familie Ronaldson, de brandweer, of personeel van de highschool haalt dan de rotzooi uit de brede bermen.
Ze hebben zich voor langere tijd aan die taak verbonden .Dat kun je lezen op de borden langs de weg.
 "Next 2 miles......".

Ik zie het in Nederland nog niet gebeuren, dat welke club dan ook met prikkers en vuilniszakken over een paar kilometers de provinciale wegen van troep ontdoet.

Mijn petje af.
Amerika schoon.
Wij zien buiten de grote steden niet anders.

Adam zoekt Eva

State Parks, ook in Canada, zijn midden in de wilde natuur gelegen campgrounds. Sommige hebben alle faciliteiten als warme douches en flush toilets. Andere bieden alleen een plek om je tent neer te zetten. Meer niet
Wij vonden langs Kootenay Lake er eentje met alleen grondwater dat ook nog eens gekookt diende te worden volgens het bordje er naast. Een ouderwetse, piepende boeren zwengelpomp was het medium om het uit de grond te krijgen.
Een vijf-sterrencamping dus:
-bomen
-slaapplek
-wc met "drop facility"
-ruisend bergbeekje
-dode takken om te stoken

Zo'n ruisend bergbeekje is aantrekkelijk: glashelder, ijskoud smeltwater, snelstromend, niemand ziet je.
Ideaal om samen een bad in te nemen.
Wat wil je nog meer?

Engeltje

De Rocky Mountains vormen na de start in Seattle een ware uitdaging. Vier tassen uitrusting voor drie maanden overleven, aangevuld met gereedschap, reserve-onderdelen, voedsel en liters water wegen onze fietsen tegen de 40 kg. Het lichaamsgewicht daarbij opgeteld, wordt het duidelijk wat we omhoog moeten trappen langs hellingen van 7 tot 10 %.
De lengte waarover dat gaat ligt gemiddeld tussen 35 en 45 km. Alhoewel er stukken zijn die ons op adem laten komen, blijft het behoorlijk bikkelen.
De top bereiken is uiteraard de beloning voor  urenlang afzien in de laagste versnelling, waarbij fietsen net zo snel gaat als lopen. Rond de 5 à 6 km /u.
Na geposeerd te hebben voor de foto van "de top", trekken we extra kleding aan.
Het comfort van downhill freewheelen heeft zo zijn prijs: je zit geconcentreerd gespannen op je zadel, de ijzige rijwind en de snelheid dreigen adembenemend te worden, als je niet gedoseerd remt.
We nemen goed afstand van elkaar om ruim zicht te hebben op de weg.
Binnen no time wil het tweewielige blok onder je kont naar de 50 km per uur. Met remmen halen we er meestal een magere 10 km vanaf...
Auto's passeren.
Maar ook met boomstammen geladen trailers.
Tankwagens en RV's.
Motorrijders.
Er mag niets misgaan...
Ik kijk af en toe in mijn spiegeltje of Annelies in de verte volgt en zie haar plotseling naar het midden van de weg uitzwaaien.
Net achter een auto.
Bij onze volgende stop verklaarde ze te laat de rumble strips opgemerkt te hebben.
(Stroken met diep uitgefreesde holten als waarschuwing voor auto's dat men de rijstrook verlaat.)

Voor een fiets zijn rumble strips bij downhill snelheden echter een ongenadige killer.
Te laat gezien...en Annelies kon de boel maar nèt houden.
Een engeltje op de schouder.

 

Veilig motel

De regen hield ons een dag extra genageld aan het motelletje Klondike binnen het dorpje Republic.
Met één hoofdstraatje van 500 m in western style en een paar verspreid liggende houten huizen heb je het wel gehad in deze Rocky M. nederzetting.
Toch is er alles: laundry, library, barretjes, seniorvoorzieningen, grocerystore, city park, town hall, museumpje en police station.
Die laatste toonde het bordje: Closed!
We merkten echter op dat voor de office van het motel steeds de forse Sheriff auto stond.
De verklaring was al even opvallend: de sheriff was eveneens de eigenaar van ons onderdak en deze vreemde combinatie van functies maakte nieuwsgierig.
De sheriff/moteleigenaar legde uit dat er in deze regio twee deputies (=agenten) waren en er kan maar één het opperhoofd zijn. Dat was hij.

Het is goed mogelijk om een politiefunctie te combineren met andere banen, alleen al voor een goed inkomen dat onttrokken moet worden aan de beperkte plaatselijke belastingen.
De politiestructuur in de VS verdeelt de lokale en federale belangen sterk en zijn zelfs van staat tot staat verschillend. De lokale sheriff bekleedt een sterke positie en overrulet eventueel de FBI.
Vanuit het motelbureau verricht de diender zijn dagelijkse werk, al heen-en-weer wippend tussen motelkassa en proces-verbalen schrijven.
Wèl is hij 24 uur/7 dagen in dienst.
Toch een veilig gevoel: heb je een schone handdoek nodig?
Bel de Sheriff....

Cattle

Langs de route staan regelmatig borden met:

Watch out.

Cattle on the road.

dit bedoelt men dus...

In Republic doet Annelies de was in een laundry. Daar treffen we een oud vrouwtje aan dat de mensen eventueel terzijde staat als de machines niet doen wat ze zouden moeten doen. Tevens wisselt ze de juiste coins (quarters) voor de automaten.
Ze zit daar van 's morgen zes uur tot 's avonds zeven. En....ze is 96 jaar !

Nomad

Na de Loup Loup Pass afdaling belandden we in een prima onderhouden campground bij de fairfields van Omak. Fairfields zouden bij ons een "sportcomplex" heten.
Daarin was een onbemande camping met zeer goed onderhouden en dagelijks schoongemaakte douches, toiletten en grazige tentplekken.
Alles zonder hekken, geen prikkeldraad,van alle kanten toegankelijk en uitnodigend.
Destemeer verwonderlijk dat er geen graffiti, noch vernielingen te bespeuren, noch bewaking om dat te voorkomen. (!)
Het betalen en inschrijven doe je zelf met een envelopje, waar de prijzen bij staan.
Envelopje met geld in een gleuf en klaar. Wat een vertrouwen in de mens...

Naast ons kwam een okerkleurige, roestige Dodge pickup truck staan. De wat haveloos geklede man rookte wat afzijdig zijn peuk en maakte zich na enige tijd klaar voor de nacht.
's Morgens tijdens ons koffiegebeuren, rolde hij zijn  slaapzak op in de houten bak die achterop zijn oldtimer stond. Geen tentje. Niets meer om in te wonen dan alleen zijn auto.
Toch kwam het tot een gesprek tussen ons en zijn verhaal kreeg vorm: De Dodge met inhoud was alles wat hij bezat. Voor zijn inkomen reed hij van staat naar staat, waar hij als monteur, timmerman en alles-kunner zijn skills aanbood.
 Een arm gezin met zeven kinderen was zijn start en al vroeg begon hij te zwerven. Dat is in de VS niet erg moeilijk. Wij zien zelf dat je in dit giga land nagenoeg anoniem kunt 'verdwijnen". Desondanks was hij tevreden met zijn bestaan. Geen verplichtingen, geen bezittingen, niemand had last van hem en hij woonde waar hij werkte.
Gereedschappen, lappen, blikken en metalen onderdelen vormden zijn welgevulde, mobiele uitdragerij.
De Dodge 1970 wilde hij voor geen geld kwijt, want auto's uit die  jaren kun je tenminste nog zelf repareren en onderhouden.

Alles zelf doen.
Alles zelf doorleven.
Alles zelf beslissen.
Nooit je hand ophouden.
De American dream op zwerversniveau.

Jammer dat ik geen foto heb genomen van de Dodge Dream...

Tequila

Iedere grocery store heeft het bier koud staan en Annelies houdt daar van.
Koud bier en tegelijk kamperen geeft echter problemen als je het láter alsnog kòud  wil drinken.
Tegenover ons op de camping te Winthrop stond een giga RV. Het type bus waar we in Nederland ca. 52 kinderen op schoolreis in vervoeren.

Kordaat stapte Annelies met onze 24 ounce Budweisers naar de uit de kluiten gewassen eigenaar.
Of hij ze voor ons in de fridge kon zetten.
"Sure", welke RV-er zou dat weigeren aan een paar halve Nederlandse zolen die op fietsjes Gods own country doorkruisten.
Enne,...als we na de goldrush parade, die 's middags door Mainstreet van Winthrop zou trekken, onze pilsen weer wilden hebben voor ze terug waren, dan konden we ze gewoon pakken, voegde de Amerikaan eraan toe.
Zijn deur bleef open.
 "This is free America,"grijnsde Greg, onze overbuurman.

Annelies kwam later met de twee cans uit het rijdende paleis en sprak haar verbazing uit over de verregaande luxe in dit "Recreation Vehicle".

Zoekend naar een bescheiden koelkastje bleek de fridge achter een deur te zitten waar wij thuis een een forse klerenkast zouden verwachten. Een was/droogcombinatie, douche en een soort lounge met fauteuils bleken standaard.
Toen onze RV-ers thuiskwamen, ging ik ze even bedanken, maar dat kreeg vervolg.
"Sit down.Take a tequila.," stelde Greg voor.
 Zijn vrouw riep: "I'll make you a marguerita".
Wat dat dan ook mocht zijn, ik stemde met graagte toe.
Intussen kwamen ook andere buren aanzitten en ik had Annelies al gewaarschuwd dat we onderwerp van gesprek met spiritualiën werden.
Het gezelschap toonde alras tekenen van groeiende aangeschotenheid, dus er werd veel gelachen en vooral héél luid gepraat. De grootste mond kreeg voorrang.
Greg drong aan op nòg een marguérita voor ons, hetgeen zijn vrouw schaterend aan haar inside bar ging uitvoeren.
Het grappige was dat onze mededrinkers nauwelijks idee hadden waar Nederland lag en zich afvroegen of we thuis nog iets anders spraken dan Engels.
Dat maakt het leuk: Amerikanen die ondersteboven zijn van ons stukkie fietsen en wij van hun "campertje" dat de lengte heeft van Annelies' voor- en achterkamer in Blijdorp.

Tegen dinertime namen we aardig onvast op de benen afscheid van de gezelligheidsclub.
De benevelde gastvrouw gaf Annelies een stevige hug en zei: "Did you like the tequila? Those marguerita's  make me always horny."
 

Fikkie stoken

Fikkie stoken is  een eeuwenoud kwajongenswerk dat doorgaans door onze wijkagent werd getorpedeerd.

Hier màg het in de State Parks.

We streken neer in Colonial Creek campground op 2000 ft aan het Diablo meer, onze startpositie voor de volgende dag om de Washington en Rainy Pass te pakken met 5477 ft.
De borden met regulations meldden dat hout sprokkelen niet was toegestaan. Die beperking speelde echter geen rol, want Amerikanen willen toch stóken en het barst van de bossen in de Rockies.
Niet verrassend dus dat de houtvuurblokken  klaar lagen op de parking.
Ik speelde weer heerlijk mijn jeugd en sleepte enthousiast het gratis hout aan.

Tussen steile bergwanden door volgden we eerder die dag de 20.

Vandaag niet zo ver. We moesten morgen in één keer deze stevige passen over om het dorpje Mazama te bereiken waar één winkeltje was.
De tent stond en aangezien onze watervoorraad beperkt was, kookten we het water uit het heldere meer eerst goed door.
Intussen pestten de chipmunks (grondeekhoorns) ons van alle kanten. Waar mensen zijn, is wat te halen, wisten de slimmeriken. Zodra wij ons omdraaiden, zaten die kleine ettertjes op onze tafel tussen de havermout, pasta en doken in de tassen.

 Herten zijn zó tam, dat ze zelf naar je toekomen en uit de hand eten.

Kan het romantischer? Kamperen op een hooggelegen meer, alleen wij tweeën, avondzonnetje op de bergtoppen, een fles wijn bij een gloeiend houtvuur.

Enige nadeel:  onze tent en kleren stonken als waren we op een palingrokerij…

Puinhoop

Een witte pick-up truck draaide de korte inrit op en stopte bij het hek waar ik zojuist mijn gulp had dichtgeritst voor een sanitaire stop. De eigenaresse kwam kwiek aangelopen en vroeg ons met de opgewekte stem: "Can I help you?"
Het was aan het eind van de eerste fietsdag en de geplande 90km naar Flowing Water Park waren te hoog gegrepen. Vele stijgingen eisten hun tol en ik zag het laatste stuk niet echt meer zitten.
Germaine, zo stelde ze zich voor, wist zeker dat haar kennissen achter het hek ons een plekje in hun bos ter beschikking zouden stellen voor ons tentje.
De kennissen bleken echter niet thuis, dus omzeilden we het hek door de struiken. We kregen een rondleiding van de enthousiaste Amerikaanse door de gribus.  Een stortplaats van grootvuil zou ook een passende uitdrukking zijn. Iedere 10 meter stond wel een wrak bouwsel, gevuld met een verscheidenheid aan kapotte, smerige, verroeste voorwerpen.

"Don't think that all Americans live like this couple",verontschuldigde Germaine zich.
"Bob has a wife that is demend and he himself is around 80 years. Please speak slowly, if you meet him."
Ze ratelde maar door. Wij waren de eerste Hollanders die ze ontmoette en ze bood gelijk van alles aan om het ons naar de zin te maken: we konden vanavond 5 mile verderop een Blue Grass Festival
bezoeken, morgen kon ze een avondmaaltijd klaarmaken en ze wilde ons wel komen halen...
Niets van dat goed bedoelde wilden we en lieten het in de lucht hangen. Rust, een paar biertjes, koken en dan...slápen! Vooràl slapen.
Met enige moeite vonden we een stukje redelijk vlak gras zonder afval, scherpe stenen of stukken hout. De eerste keer sinds jaren dat we weer kampeerden, dus het nam wat meer tijd efficiënt de boel neer te zetten.
Een naburig benzinestation voorzag ons van 10 liter water voor het koken en wassen in de natuur.
Aan de deur van Bob werd een brief gehangen dat er ergens tussen zijn puinhopen een stel fietsers overnachtte.
Met zonsondergang gleden we in de slaapzak en we hebben de laat thuisgekomen bewoners niet gehoord of gezien.
Na een wat onrustige nacht werd het rond half zes licht. Tijd om koffie te zetten voor Peter, terwijl Annelies haar vaste taak van binnentent leeghalen startte. Behalve van koffie, word je van nèt enige graden boven nul aardig wakker.

Het oprollen van een door dauw en ademvocht kletsnatte tent is ook niet helemaal een genoegen, maar  een bak havermout verwarmt de ijskoude vingers. Het hoort er bij en toch,...we genieten ervan.
"Ik gá even!" roepen we om de beurt en dan verdwijnt iemand achter een boom. Het legen van ons darmsysteem heeft altijd voorrang boven opruimen. Gelukkig dat er geen muggen zijn, want dan wordt het effe flink uit de ochtendbroek een onrustig karwei.
7.30 u. laveerden we stil door de struiken. Zonnetje brandde de kou weg. Op naar het noorden.