woensdag 29 juli 2015

We've done it!


We hebben 6308 km op de teller staan als we op zaterdagmorgen 25 juli bij onze vrienden Els en Rob in Portsmouth aankomen. Onze FIETSreis eindigt hier! Toen ik voor de laatste keer de matjes oprolde en het overheerlijke door Peeetje gezette kopje koffie aan de picknicktafel dronk, voelde ik me melancholisch. Het 'echte' leven gaat binnenkort weer beginnen. Ik moet dingen doen waar ik geen zin in hebt. Niet meer spullen pakken en wegwezen als ik het niet meer leuk vind. Peeetje voelt dat niet zo. Hij heeft heel veel zin om aan het werk te gaan met zijn leerlingen en in zijn tuin rond te banjeren. Ik wil er even nog niet aan denken. Maar voor ons tweetjes voelt het wel supergoed om vijf dagen bij te komen en te genieten van lieve vrienden, lekker eten en drinken, de zee en een echt huis. We hebben ontzettend veel lol met elkaar en zo eindigen onze laatste dagen (we vertrekken 30 juli) zoals onze hele reis was: AWESOME, HILARIOUS, EXTRAORDINARY en SUPERCALLIFRAGILASTICEXPIALIDOCIOUS!
 
 
 
 

donderdag 23 juli 2015

What the hell....

"What the hell are you doing here?" baste de trooper. "Are you crazy?" De beer van een agent blies ons bijna van de vluchtstrook en trok alles uit de kast om boven het geraas van het interstateverkeer uit te komen. Zojuist had hij met gillende sirene  en blauwe flikkerlichten ons tot stoppen gedwongen en gaf aldus op subtiele wijze aan dat er iets mis was. Hij had een telefoontje gekregen: There were two bicycles on the road.". Zelf dacht hij dat er twee fietsen van een camper gevallen waren, maar wij maakten het nog gekker dan hij dacht. Met 10 jaar water en brood voor ogen treed je wijselijk netjes op. Helm af, oom agent laten uitrazen en netjes vragen of je mag reageren. Dat kon. Uitgelegd dat we uit The Netherlands kwamen, er nergens bordjes stonden met "no bicycles" of "motorized vehicles only" en bij de tolpoortjes niemand ons tegenhield. O,....dus we hadden óók nog eens geen tol betaald?"...
Daar had de veldwachter zelfs een punt voor de electrische stoel. Nee, we moesten toch snappen dat in de hele USA fietsen op de interstates verboden en vooral gevaarlijk was. Dàt is niet onze ervaring, weersprak ik hem. Wij vinden op iedere interstate een vluchtstrook van 4 - 5 m breed veel veiliger dan de onregelmatige, brokkelige 50 cm van een gewone weg met druk verkeer. Hoe dan ook: we moesten er af. Bromsnor had al een gele wagen van wegtoezicht met zwaailicht geregeld en die opende een zijhek. In konvooi, met politie voorop, werden we afgevoerd naar veiliger oorden. Bij de 20 kregen we gratie. Iedereen zichtbaar opgelucht. Tot slot vroeg ik hem waarom we niet gearresteerd werden. Het antwoord was even simpel als verrassend: hij wist niet wat hij met onze bepakte fietsen had moeten doen. En we kregen nog een speldje van de Massachusets politie voor onze medewerking.
 

woensdag 22 juli 2015

Zonderling 3


Soms hebben we enige bevestiging nodig om zeker te weten dat we in een stadje de goede weg pakken. Zo schoten we in Palmer een oudere man aan die de uitstraling had van “ik woon hier”. Zijn shirt toonde een groot kruis met daar onder een tekst van Mattheüs, vers zoveel. We waren inderdaad op de goede weg en niet alleen met de fiets. De trip interesseerde de man wel, verbaasde zich over onze inzet en verklaarde dat hij met zijn 86 jaar eigenlijk ook nog wel een nieuwe motorfiets wilde kopen. Zijn dochter ondersteunde dat idee met: ”Pa, al zou je er maar één dag van genieten.” We hadden hier een gelijkgestemde ziel ontmoet, die ook nog “Pluk de dag” huldigde.
Aan het eind van ons gezellige gesprek diepte hij uit zijn zak een klein boekje met stichtelijke teksten op en gaf het ons cadeau. We moesten dit maar eens lezen. Een vrolijke, doch goddelijke boodschap werd ons snel duidelijk: “Depart from me, ye cursed, into the everlasting fire, prepared for  the devil and his angels.” Die hel bleek niet ver weg voor ons. Het zou die dag toch al 33 C. heet worden en met een paar heuveltjes zit je dan al gauw op de blaren…

maandag 20 juli 2015

Liquor

We hebben nu zo'n negen staten doorkruist en aan het eind van iedere fietsdag trekken we een wijnfles en/of wat blikken bier open. Amerikaanse slobber natuurlijk, want we willen het voedsel en drinken nuttigen van het land waar we zijn.
Het leuke is dat de VS bij iedere grensovergang nieuwe alcoholwetten presenteert. Een greep daar uit:
1.De makkelijkste staten zijn, waar een grocery store óók wijn en bier mag verkopen.
2.Ergens anders mag het ook wel, maar kan alléén bier lager dan 4% verkocht worden. Slappe hap.
3.In sommige staten mag geheel géén alcohol bij "Food" verkocht worden en moet je speciaal naar een "Liquor store" of een tankstation.
4.Een keer vroeg de kassiëre naar mijn ID i.v.m. mijn leeftijd. Dat ik, zoals ik haar meldde, met mijn 69 jaar weleens haar grootvader had kunnen zijn, hielp niet. "Het is onze wet...", antwoordde ze.
Op mijn beurt geef ik als ID mijn voor haar onleesbare rijbewijs. Haar vraag wat er staat, beantwoord ik dan met: "Dat is nu ònze wet...".
5. Soms mòet er een bruine papieren zak omheen als je een liquor shop verlaat. Het is namelijk verboden om zichtbaar op straat met alcohol te lopen. Je kunt dus best met een kruiwagen vol whiskey rondsjouwen, als er maar een bruine zak omheen zit... ;) ...

zondag 19 juli 2015

Van New York State naar Massachusetts




Zonderling 2 (zonder foto)

Bij Price Chopper, een 7 dagen, 24 uur open food store, stond een geheel in het lang, zwartgeklede, oudere dame voor me. De schuin gedragen, flamboyante hoed met groot golvende rand maakte haar dress smaakvol àf. Rond de 80 jaar schatte ik het opvallende, hier uit de toon vallende dametje. Haar topje zat naadloos strak op de moedervlekkerige huid en toonde, bijna sexy voor haar ouderdom, duidelijk laaghangende borsten en priemende tepels. Een brede, elastieken band accentueerde haar dunne taille. Alsof ze in een macabere filmopname haar rol bij de kassa uitspeelde. $ 41,57 waren haar boodschappen en ze betaalde met een kaart. "Ik heb alleen niet genoeg geld", sprak ze gelijk tegen de kassier. Er bleven, zo zag ik op het betaalscherm, zo'n 16 dollar over. "De rest doe ik per cheque" zo ging ze beheerst verder. Heel nauwkeurig vulde ze een cheque in ter waarde van het resterende bedrag. "Geen probleem", vond de beleefd reagerende kassier en hij gaf de zwarte engel de tijd. "Ik wil ook nog 25 dollar cash met mijn andere kaart. Dan heb ik voor morgen ook weer geld." Zo geschiedde het. De geldflapjes werden zorgvuldig in een ouderwetse buidel met zwarte glitters opgeborgen. Een inpakster liep vervolgens voor haar uit met de boodschappen. Zwarte oma volgde in perfect mannequinachtige pas. Motorisch mankeerde ze helemaal niets en mij liet ze achter met de vraag: Was dit een excentrieke miljonaire, gesjeesde toneelspeelster, dikdoende zwerfster of gewoon een psychisch gestoorde weduwe die haar rol in de maatschappij zó dagelijks vormgaf? Eén ding heeft ze wel bereikt: ze staat op ons blog...

vrijdag 17 juli 2015

Zonderling


Onderweg komen we weleens andere lange-afstandfietsers tegen. We troffen er nu eentje aan die naast zijn fiets liep. Wellicht had hij pech en we stopten. Opvallend was de kleur van zijn fiets, bagage en kleding: zwart. Eenmaal bij hem, bleek de reden. Alle bagage, tassen, straps, wielen, ketting, tandwielen en drinkflessen waren bedekt met een dikke laag pikzwarte verf. Het leek verdacht veel op teer, maar eraan voelend, bleek het toch harder materiaal. "Het is heel waterdicht", verklaarde de solist. Kijkend naar zijn tandwielen merkte ik op dat hij maar één versnelling gebruikte. De rest zat onder de laag smurrie. "Dan roesten ze niet", voegde hij eraan toe. "En als het nodig is, loop ik." Hij bleek jaarlijks enige maanden on the road te zijn. Het was een deel van zijn leven. Opvallend waren ook zijn schoenen. Gloednieuwe zwarte herenschoenen waarmee je 's zondags prima in de kerk zou kunnen verschijnen. "Ze lopen heel lekker," zei de wandelaar met fiets. "Ik hou van lopen, dus moet je goede schoenen hebben. " Het bleef ons duister wat deze fietser/wandelaar bezielde en drukten hem de hand. Of we nog een kleinigheid hadden voor een kop koffie, drong hij op het laatste moment aan. Nou vooruit.Met wat klein geld in zijn hand zwaaide hij ons uit.

maandag 13 juli 2015

More?


Afbeeldingsresultaat voor subway

Net als MacDonalds laten we doorgaans de Subway fastfood restaurantjes links liggen. Wij houden van family dinings waar paps in de keuken staat en moeders langs de tafeltjes het breakfast met een “Hi, you guys” uitdeelt. Soms kun je  niet anders en moet je een keer die sfeerloze,  plastic vreetruimte van Subway binnen. We waren snel aan de beurt en Annelies bestelde een mixed salad naar eigen keuze. Een 10-tal bakken met vers groenvoer vormden het keuzepalet en de jongeman achter de balie verzamelde alle soorten voor haar in een grote bak, steeds vragend: “More?” En Annelies wilde best wel more. Iedere bak had intussen zijn beurt gehad maar de bediende bleef mechanisch “More?” vragen. Tijdens de tweede ronde kreeg ik toch het gevoel dat er iets niet klopte. De hoeveelheid vegavoer rees namelijk de pan uit en het “more?” bleef zich herhalen. Annelies stopte gelukkig dit vulproces en de knaap begon met een kromme slicer de berg bladvoer te vermalen. Een koe had het  niet beter kunnen doen. De gezonde massa werd met enige kracht in een diep bord met deksel gepropt. Bladresten staken er overal uit. Het gestuntel werd intussen gadegeslagen door een oudere collega, die deze op hol geslagen lopende band aanzag. Zij fluisterde hem hoorbaar toe: “This is more than double…”. Het werd ons duidelijk dat deze arme beginneling behoorlijk minder begaafd was en een eerste stage plek vervulde. Echter: De wereld is hard, vol met hoeveelheden en communicatie. Wij konden met moeite samen de bult salade verwerken. Gelukkig heeft men bij Subway ook bordenwassers nodig.

's Wonderful



dinsdag 7 juli 2015

Rovers

Onduidelijk gerammel maakte ons wakker en geritsel in het gebladerte volgde daarop."Een beest", mummelde Annelies. Dat was duidelijk. 's Nachts zwerft er van alles rond onze tent en alleen voor beren nemen we goede voorzorgsmaatregelen. De zaklantaarn bescheen een omgevallen fiets, dus de muggen trotserend haalde ik het vehikel overeind en constateerde een leeg voedselnet. Een heel brood en twee bananen waren verdwenen. Rovers! Wasberen, of opossums zijn nachtelijke schuimers en zijn zo groot als een cockersspaniel of een dikke kat. Genoeg gewicht om je fiets te kantelen.
De volgende morgen was tevens een bakje met macaroni en linzen geplunderd. Het dekseltje was netjes er naast gelegd en het bakje was schoon geleegd.

donderdag 2 juli 2015

woensdag 1 juli 2015

Gekreukt en gedeukt

We volgden de 13 langs de oostkant van het Huron Meer. Een heerlijke 20 graden C. en een zacht windje schuin achter leidden ons door het bijna Nederlandse landschap naar Bay City (Michigan).
Bij het woordje "Food" stapten we onderweg  naar binnen en troffen een zeer aparte verzameling eetwaar aan: dozen met kreukels en vouwen, blikken met deuken en butsen, dranken dicht bij de houdbaarheidsdatum. De kneuzen onder de groceries en de prijzen waren dat ook. Voor vijf dollar laadden we onze fietsen vol. Bay City zou, volgens de kaart, een zuidelijke campground hebben. "Zou", want we troffen slechts een brede begraafplaats aan. Oók met lekker zacht gras, maar de piëteit gebood ons de overledenen niet te tergen met onze tentharingen door hun kistdeksel.
Een sportcomplex was ook een mogelijkheid, maar wat doe je dan vanaf 16.00 u. tot zonsondergang op gigantische grasvelden met, weliswaar schone, portable toiletten en een drinkfonteintje als douche? Riante villa's omzoomden het complex, dus alle kans dat we bij het opzetten van ons tentje uitgenodigd zouden worden voor een rijke basement met twee badkamers...
We besloten echter buiten de stad een motelletje te pakken, maar met de naderende 4th of July(Independance Day) werd die kans snel kleiner. Een Indiase uitbater bleek nog een sjofel kamertje te hebben.Vanachter gepantserd glas schreef hij ons in en controleerde letter voor letter de ID met de creditcard. Duidelijk. Dit was een 1-ster met crimi-ervaring. Deur op slot en fietsen binnen...

zondag 28 juni 2015

Smoked fish

Vroeger haalde mijn  vader gerookte paling op de markt. Die werd altijd in krantenpapier ingepakt en zo meegegeven. Langs het Michigan Meer vinden we diverse visrokerijen. White fish, trout en salmon vormen de hoofdzaak. We kopen een stuk donkerbruin, stevig doorrookte trout (forel van een flinke maat...) en vorken een uur lager de vette visbrokken zó van de graat op een rest area tafel in de zon. Maar dan ook alléén maar trout.
Toch weer iets anders dan een paar keurige, dun gesneden plakjes in plastic verpakte forel van Albert Heijn.
We rollen, zelf vet, van tafel. Op  de fiets weer.

Choclate chip cookie

Rond 9.30 u. vertrokken we pas uit Ishpeming bij Lake Superiour. Het weer was onbetrouwbaar nat en onder een dreigend laag-rollende wolkenlaag trapten we langs de plassen. Het weer kwam van achteren en haalde ons snel in, zo bleek uit de klodderdikke druppels.
Een laatste kans om te schuilen aan the end of town bood een grote Chevrolet garage. De gapende roldeur stond uitnodigend open en wij reden in regenpak gehaast de enorme ontvangstruimte binnen. We gokten weer goed: gastvrij bood men ons onderdak tegen de regengordijnen. We parkeerden onze druipende rossen naast de glimmende, leukgeprijsde Chevy's. Onze droge redding met spic & span toiletten, warme wachtruimte met koffie in diverse smaken en... choclat chip cookies! Net gebakken volgens het opschrift: "Homemade".We moeten toch een rare indruk maken in onze fietsbroeken met verdikt zweetkruis, de gebruinde benen in korte broek, sliertige haren, natte helm onder de arm en slobberige regenjassen. Niemand die probeerde ons een auto te verkopen of die lastige vragen stelde. Gewoon even genieten van een droge, warme ruimte totdat de buienradar de grote groene vlek brokkelend voorbij liet gaan... We waren welkom. Amerika ten top: de opperste luxe geeft onderdak aan twee half-verzopen Nederlandse fietsers...Da's toch genieten?

donderdag 25 juni 2015

Mijn laatste foto

Als ik deze foto van een levende zwarte beer genomen zou hebben, dan zou dit mijn laatste foto geweest zijn.
Tot nu toe hebben we helaas geen beren gezien. Er zouden tussen de 15.000 - 19.000 moeten rondlopen in  de dunbevolkte noordelijke kant van Michigan: de Upper Penninsula. Zwarte beren mogen geschoten worden, maar dat jagen is aan strikte regels gebonden. Tot 1925 waren beren vogelvrij en werd er lustig op los geknald. Gelukkig kwam men op tijd tot bezinning en dient men nu aan veel voorwaarden te voldoen. Logische papieren als een wapenvergunning en ID, een cursusje bear hunting en vooral wat je moet doen met het kadaver, als je er eenmaal een hebt omgelegd. Een lijf van 100 - 200 kg versleep je niet effe een dicht bos uit. Je mag geen beren schieten die jongen hebben, aan het zwemmen zijn of hun winterslaap houden, b.v. Goed over nagedacht, lijkt me.
Ietsje minder vind ik het feit dat je eventueel een kruisboog mag gebruiken. Zo'n lobbes strompelt nog wel effe aangeschoten verder met een pijl in zijn pens voordat hij hemelt. Naast de verplichting een zwaar kaliber kogel te gebruiken, lijkt me nòg een regel aan vervanging toe: de minimumleeftijd voor berenjacht is namelijk 10 jaar. Begeleid door een volwassen jager, dat wel. Maar een waterpistool past beter bij deze leeftijd...

woensdag 17 juni 2015

Hi you guys 2

We kwamen met een rode Lindemans 1,5 literfles (!!) Cabernet Sauvignon en een quart (ca. 1 liter) Budweiser bier bij de kassa.We hielden een rustdag in het motel aan de overzijde en dan moet je wat te drinken hebben voor de flatscreen, nietwaar?
De creditcard in de aanslag wimpelde de kassier die betaalmogelijkheid echter af met: "Somebody  has already taken care of you".
Niet-begrijpend wilden we alsnog afrekenen, maar de kassier herhaalde dat "er al betaald was" voor onze spiritualiën.
Het kwartje begon langzaam te vallen. Een kwartier eerder spraken we met een kerel die buitengewoon geïnteresseerd was in onze fietsreis. Zelf was hij ook bekend met vele landen in Europa en vloog nog regelmatig daar heen.
Toevallig  vulde hij ook zijn voorraad drank aan in dezelfde liquor store en had heimelijk zijn creditcard bij de kassa achtergelaten om onze drankrekening daaraan toe te laten voegen.
Wij waren even "flabbergasted". Iemand op straat die je reisverhalen wil weten en vervolgens je grove inkopen aan een locale Gall&Gall financieert.
Het mannetje haalde even na ons zijn card op, zodat we hem konden bedanken voor zijn genereuze actie.
Nee, niets te danken. Hij had weer veel van ons geleerd, zoals hij het respectvol uitdrukte.
Annelies en ik hieven samen ons glas: andermaal op de Amerikaanse gastvrijheid.

maandag 15 juni 2015

Monstertjes

Oude spoorwegtrajecten zijn opgebroken en voor fietsers en wandelaars geschikt gemaakt.
Soms met asfalt, soms met crunched limestone. Die gerecyclede tracks heten "trails-for-rails". We hadden zo'n 75 km trail ter beschikking in Minnesota en genoten van de afgetopte hellingen dwars door de natuur.
Meren alom. Watervogels, libellen, bevers en...waterschildpadden.
Deze laatste liggen zich naast het trailasfalt op te warmen in de zon. De fraaie, groen-geel-rood getooide roodwangschildpadden, maar ook de agressieve, lelijke bijtschildpad. Een jongen die veel sneller is dan je verwacht en met zijn haaksnavelbek als een pitbull een vinger afbijt.

zondag 14 juni 2015

Hi, you guys...

Als Maarten van Rossum op de tv als hoogleraar over Amerika zijn brede politieke kennis ventileert, dan word ik daar altijd wat mistroostig van. Zijn grafstem komt veelal overeen met de teneur van zijn boodschap: zwartgallig.
Zijn eeuwig zwarte coltrui onderstreept dat.
Onze ervaring met Amerika is een totaal andere. Of we nu in een winkel staan, voor een stoplicht wachten, op een campground zijn of een biertje bestellen, we horen dan altijd:
--How is your day?
 --Safe travels.
--Can I help you?
--Take care.
--Safe ride.
--God bless you.
--Excuse me.
--Hi, you guys!
--Where are you going?
--Where did you start?
--Be safe.
Altijd op uiterst vriendelijke toon.
Hetzelfde geldt voor hulpvaardigheid. Onderweg de kaart bestuderend stoppen soms auto's om te vragen of we hulp nodig hebben.
Afgelopen week stopte een dame, rukte een reflecterend wegwerkershesje uit haar bak en gaf het aan Annelies om op de fiets te dragen: "I just don't want you to be hit by a car..."
In vele dorpen/steden is een city-park, waar men gratis kan kamperen op goed onderhouden gras. Toiletgroepen, redelijk schoon, voorzien van papier, stroom en water en zonder vandalisme, staan ter beschikking. Soms ook wifi zonder code van de gemeente of een aangrenzende bewoner.
Veilig. Niemand steelt iets van je tent. Geef ons maar de Amerikanen: Positief, beleefd, geïnteresseerd. We voelen ons zeer welkom.
Maarten van Rossum, de chagrijn, mag zijn negativisme houden.
Geef ons maar de Amerikanen. Zelden zulke plezierige mensen op onze reizen ontmoet als hier.

vrijdag 12 juni 2015

Nachtspiegel

Slapen in een 2-persoonstentje is onderdeel van ons dagelijks fietsgenoegen. Het opzetten van dat lappenhuisje op goed onderhouden gras is de ultieme wens van lange-afstand-fietsers, maar kent zo zijn beperkingen: de badkamer met toilet is àltijd buiten. Op een fatsoenlijke, verlichte camping dien je dus eerst een broek aan te trekken alvorens slaapdronken naar het toiletgebouw te schuifelen voor nachtelijk geguts. Zeker als er ’s avonds meerdere biertjes gedronken zijn, gaan die urinemarathons zich herhalen. Creativiteit staat ten dienste van dit ongemak en wij doen dat als volgt: Een conservenblik van 1 liter hoort bij de basisuitrusting van onze tent en heeft binnen een vaste plek, zodat we die blindelings kunnen vinden. Het ledigen van onze blazen in het tentje vereist enige lenigheid, maar met een goed geoefende yogastand lukt dat. Missers midden in de nacht boven je eigen slaapzak (!), zijn onvergeeflijk, dus onze urinale richttechniek is van hoog niveau. Het half gevulde blik met geel, warm lichaamsvocht dient vervolgens met gestrekte arm veilig buiten de tent gebracht te worden. Ook dat vereist een goede motorische controle, wil men de bagage droog houden. Even schudden met het blik boven het gras bevordert de hanteerbaarheid voor de volgende aandrang.
Mocht iemand zich afvragen of Annelies een ovaal blik hanteert, dan is het antwoord: Neen, Annelies heeft een verstelbare sproeikop.

dinsdag 9 juni 2015

Booming

We waren al gewaarschuwd voor de booming oil industry aan de westkant van North Dakota.
De grazige, golvende heuvels in Montana vertoonden plotseling jaknikkers, boortorens, uniform aangelegde woondorpen voor de workers en gigantische terreinen met buizen, machines, opslagplaatsen en tanks.

Aanvankelijk was dat weer een verrassing in het landschap. Ook deze metalen werelden zijn boeiend als je het lijnenspel daarin kunt waarderen.
Willingston is een centrum daarvan en dat is merkbaar. Veel nieuwe motels, fastfood, ruime bypasses en vrachtverkeer.
We vonden een camping aan de noordkant.
"No tents" toonde een papier in het raam van de office.
No tents?... Wat zullen we nu hebben? Gras genoeg over.
De eigenaresse legde uit dat dit niet voor ons gold. Driekwart van de camping was bezet door RV's van werklui in de olie-industrie. Werkers die jarenlang in een tent wilden slapen werden geweerd, omdat die problemen veroorzaakten. Wij als doortrekkers, was een andere zaak.
De snelle aanwas van een grote hoeveelheid mannen veroorzaakte trouwens meer voorspelbare problemen. Vechtpartijen, alcohol, drugs en prostitutie.
Het was de snelle verandering in deze rustige boerengemeenschappen, die ook ons trof: in Stanley is een aardig cityparkje waar we niet van de politie in een tent mochten overnachten. Nooit meegemaakt dat de politie niet ons overal mee hielp. Regel was regel! Normaal krijgen we altijd en overal toestemming om "overnachtingsregels" aan de kant te zetten. De hermandad komt dan zelfs 's nachts nog even langs om te waken over onze veiligheid.
Na een paar dagen waren we door de jaknikkers heen en troffen we weer de Amerikaanse mentaliteit die ons zo bekend is: hulpvaardig en gastvrij. 

dinsdag 2 juni 2015

Montana's mosquito mess

Al dagen rollen we langzaam over de stille tweebaanswegen van Montana. De naam van deze tegen Canada aangelegen staat doet anders vermoeden, maar over honderden kilometers strekken zich lang golvende grasvlakten uit. Zwarte koeien met kalveren zwerven daar in dunne kudden en grazen hun pens vol. Behalve langs de weg is er nergens afrastering. Hoe houden die farmers hun vee bij elkaar, vroegen we ons af?
Zo'n 10 km voordat we bij een local bar onze hashbrowns, eggs en coffee refills namen, werden we plotseling belaagd door vele muggen. Muggen? Onze eerste 2000 km hadden we er misschien maar één gezien...
Alras werden het dichte zwermen en aangezien we in korte mouwen en korte broeken reden, was er genoeg te steken. Onduidelijk waarom we er middenin zaten. Landschap en omstandigheden veranderden niet. Wel de temperatuur. Die zou die dag oplopen tot 31 gr. C.
We vluchtten de bar in en bestelden ons tweede ontbijt. Twee farmers vielen ook binnen en één van hen, onze beladen fietsen gezien hebbend, opende direct met: "Quite a challenge to cycle here and face the mosquito's." Hij was daar geboren en wist waarover hij het had.
Wederom op de fiets bleken hele wolken in staat om ons bij te houden. Achter op de fietstassen en op onze ruggen liftten tientallen mee in de slipstream. Tevens staken ze dwars door onze dunne bovenkleding heen. Remedie: jassen en lange broeken aan. En dat bij stijgende temperaturen in brandende zon..
Het ergste was de hellingen op. Dan was onze snelheid heel laag, zweetten we het meest, konden we het minst om ons heen slaan en waaiden de ettertjes niet van ons af.
Hoe danook, na enige tientallen km's  nam hun aantal af en het leek er op dat we nu uit "mosquito country" ontsnapt waren.
Afbeeldingsresultaat voor muggenzwerm

The Plains Montana

En wat doe je als het regent: een filmpje maken!

zondag 31 mei 2015

Harlem

Een gezette man van, naar later bleek, 75 jaar, kwam naar de glazen deur toe en stapte binnen.
De burgemeester van Harlem himself. Hij verwelkomde ons en vroeg of alles naar de zin was. Het gemeentehuis van Harlem, een dorpje van ca. 800 inwoners, was speciaal door hem voor ons opengesteld. Tegenwind had ons routeplan gehalveerd en we strandden die dag daar. Gastvrij mochten we ons tentje voor die nacht op het grasveld naast de city hall prikken en we zaten nu droog, warm en van toilet voorzien, in de hal. Amerikanen helpen je zó aan onderdak hebben we al meerdere keren meegemaakt.
"Most people who sit in your chairs have to see the judge", grapte de burgemeester.
Hij wijdde uit over de indiaanse historie van die streek en de invloed die dat nog steeds op het dagelijks leven had. Gezellige en gedreven kerel. Met een ferme handdruk liet hij ons achter. We hadden degelijk onderdak, namen een stevige borrel, maakten ons eten in de hal klaar en doken de tent in.


Rond half tien doken we in onze donzen slaapzak en waren vlot onder zeil. Het had al wat geregend en het was dus niet zo'n raar verschijnsel dat er plotseling rond 03.00 's nachts een fors gekletter op de tent te horen was. Een korte golf, dan stilte, weer een golf van harde druppels,...stilte,....en wéér een golf.
Slaapdronken drong het wat langzaam tot ons door, dat dit geen gewone regen was.
Plotseling wisten we het: sprinklers! Ik wurmde me zo snel mogelijk naar buiten en rende naar de hal om plastic stoelen te halen teneinde de meerdere stralen die onze tent belaagden, tegen de grond te werken. De vier uit de grasmat verrezen spuitmonden loosden hun stortbuien met veel geruis direct in het gras.
De zondvloed bedwongen te hebben, bleek echter een ijdele veronderstelling. Na enige minuten startte een andere serie sprinklers, waarvan ééntje direct ònder onze tent. Het kreng liet zich met enige moeite door Annelies bedwingen, maar fel spoten de stralen tussen de tassen en grondzeil de tent in.
Paniekerig sleepten we alle spullen door de hoosbuien naar buiten om te redden wat er te redden viel.
Een onweersbui had het niet beter kunnen doen.
Gelukkig had de burgemeester de vergaderzaal niet afgesloten, dus gedurende een uur of twee, legden we de doorweekte spullen, kaarten en kampeermaterialen over de stoelen te drogen.
Om half 5 uur in de ochtend gleden we na deze ellende in de niet al de natte slaapzak weer in slaap.
 

vrijdag 29 mei 2015

Schatjes

De in groepen onder de grond levende stokstaartjes uit Afrika lijken veel op de hier overal opduikende prairiedogs. Zoals de naam al aangeeft, houden ze van vlakten met gras.
Er staat  altijd eentje op de uitkijk bovenop het nest, dat een aantal ingangen heeft, net als bij onze duinkonijnen. Recht op zijn achterpootjes staand, lijkt die wachtpost uit de verte wat op een soort vertikale maiskolf met kraaloogjes.
Je kunt ze nooit verrassen!  Bij onze nadering wordt de kolonie ijlings gealarmeerd, komt de berm plots tot leven en overal vandaan watergolven de op eekhoorns lijkende knagers naar een ingang.
Hun alarmkreet lijkt iets op het geluid van een spekzool op linoleum of een krassend krijtje op het schoolbord. Je kunt het niet missen.
Een enkeling blijft nog met zijn kopje net uit het gat steken, om te zien of we wel ècht bedreigend zijn. Gelukkig maar, anders krijgen we ze nooit op de foto, de schatjes.

 

zondag 24 mei 2015

Supercallifragilasticexpialidocious

Jammer dat we niet aan andere kant van Logan Pass naar beneden konden, omdat sneeuw daar nog niet geruimd was. Maar toch hebben we ontzettend genoten! Supercallifragilasticexpialidocious!




zaterdag 23 mei 2015

Warm onthaal

Zo'n 6 miles voor Glacier National Park ligt het dorpje Hungry Horse. We meanderden al zo'n 10 miles over de smalle tweebaansweg naar de West entrance van deze "Crown of the Continent" toen deze kleine nederzetting opriep tot een koffiepauze. Het rode neonwoord "OPEN" van de eerste bar trok ons aan en we stapten af voor de porch.
Daar hing een vijftal mannen rond, ieder een groot glas of beker torsend.
Met luid gelach en commentaar werden we begroet. De vrolijke alcoholsfeer zat er al duidelijk in om elf uur in de ochtend en wij bleken welkome gasten.
Wat willen jullie drinken? riep de luidste van het lallende gezelschap. Koffie was niet helemaal de bedoeling volgens de drinkebroers, maar we kregen hem wel.
Rondje van de zaak.
Binnen een minuut duwde men ons twee dampende large bekers in de handen en werden we uitgemolken over onze vreemde fietsmissie.
Alhoewel men een reis als de onze "insane" en "idiot" vond, sprak er toch respect uit hun woorden.
De nogal smoezelige vrienden vermaakten zich prima met ons. "We made their day !"en zij de onze.
Nog even op de groepsfoto en de gehavende, bruine gebitten ontblootten zich voor de smile.
Of we misschien nog wat "pot" wilden roken, of nog een alcoholische thee wilden drinken, of een exemplaar uit een doosje met witte pillen meesnoepten.
 Nee, nu even niet, bedankte ik netjes.
We moesten weer verder en met enthousiast geschreeuw begeleidde men onze opstap.
 

vrijdag 22 mei 2015

Movie part 1

Origineel

Nagenoeg iedere Amerikaan uit zijn bezorgdheid over ons fietserswelzijn.
Cardrivers zouden in hun optiek vaak onverantwoord met cyclists omgaan.
Net als tijdens onze voorgaande reizen in de VS kunnen we echter niet anders constateren, dan dat Amerikanen juist wèl goed rekening met ons houden.
Het "gevaar-idee" zit, denken wij,  alleen tussen de US - oren.
Als wij een druk 6-lane kruispunt oversteken, dan valt het meeste verkeer gewoon stil. Of men nu denkt : "Golly, what is that ?  Of..."Take your time, no hurry!". Dat is ons niet duidelijk. We krijgen gewoon het halve kruispunt  voor onszelf  en verbazen ons er steeds weer over!
Amerika is sterk in het origineel waarschuwen voor gevaren op hun wegen.
In Montana plaatst men van staatswege voor ieder dode naast de weg een wit kruis. Dat lijkt wat morbide, maar wij merken aan onszelf dat dit wel een levendig besef onderhoudt.
"Kijk eens, ...drie stuks." Of...uh..."Die is net dood". Dat zie je aan de bloemen die er aan hangen.
Vervolgens kijk je weer eens extra in je spiegel.
Kan weer een kruisje schelen.
 

Share the road

Kevers als ik vliegen graag wild vrolijk over de ruimte van menselijke verkeerswegen. Gele borden met "Share the road" geven al aan dat wildlife, auto- en fietsverkeer verschillende belangen hebben.
Zo ook vandaag.

Met een harde klap vloog ik per ongeluk tegen een fietshelm op, maar gelukkig kon ik me nog net met mijn klauwtjes vastgrijpen aan de rand en liftte nog een stukje mee.
Het had óók anders kunnen aflopen met me. Fietsers rijden vaak door hun gehijg met de mond open.
Je moet er toch niet aan denken dat ik als kever in zo'n dodelijk diepe slokdarm terecht kom?
Gedver... 

woensdag 20 mei 2015

Adopt a highway

Onderweg loopt soms een groepje Amerikanen met stokken, grijpertjes en vuilniszakken door het hoge bermgras en de aangrenzende struiken.
De vrijwillige schoonmaakploeg is aan het werkwerk!
De lokale schaakclub, een kerkgenootschap, ene familie Ronaldson, de brandweer, of personeel van de highschool haalt dan de rotzooi uit de brede bermen.
Ze hebben zich voor langere tijd aan die taak verbonden .Dat kun je lezen op de borden langs de weg.
 "Next 2 miles......".
Ik zie het in Nederland nog niet gebeuren, dat welke club dan ook met prikkers en vuilniszakken over een paar kilometers de provinciale wegen van troep ontdoet.
Mijn petje af.
Amerika schoon.
Wij zien buiten de grote steden niet anders.

dinsdag 19 mei 2015

Adam zoekt Eva

State Parks, ook in Canada, zijn midden in de wilde natuur gelegen campgrounds. Sommige hebben alle faciliteiten als warme douches en flush toilets. Andere bieden alleen een plek om je tent neer te zetten. Meer niet
Wij vonden langs Kootenay Lake er eentje met alleen grondwater dat ook nog eens gekookt diende te worden volgens het bordje er naast. Een ouderwetse, piepende boeren zwengelpomp was het medium om het uit de grond te krijgen.
Een vijf-sterrencamping dus:
-bomen
-slaapplek
-wc met "drop facility"
-ruisend bergbeekje
-dode takken om te stoken

Zo'n ruisend bergbeekje is aantrekkelijk: glashelder, ijskoud smeltwater, snelstromend, niemand ziet je.
Ideaal om samen een bad in te nemen.
Wat wil je nog meer?

zaterdag 16 mei 2015

Engeltje

De Rocky Mountains vormen na de start in Seattle een ware uitdaging. Vier tassen uitrusting voor drie maanden overleven, aangevuld met gereedschap, reserve-onderdelen, voedsel en liters water wegen onze fietsen tegen de 40 kg. Het lichaamsgewicht daarbij opgeteld, wordt het duidelijk wat we omhoog moeten trappen langs hellingen van 7 tot 10 %.
De lengte waarover dat gaat ligt gemiddeld tussen 35 en 45 km. Alhoewel er stukken zijn die ons op adem laten komen, blijft het behoorlijk bikkelen.
De top bereiken is uiteraard de beloning voor  urenlang afzien in de laagste versnelling, waarbij fietsen net zo snel gaat als lopen. Rond de 5 à 6 km /u.
Na geposeerd te hebben voor de foto van "de top", trekken we extra kleding aan.
Het comfort van downhill freewheelen heeft zo zijn prijs: je zit geconcentreerd gespannen op je zadel, de ijzige rijwind en de snelheid dreigen adembenemend te worden, als je niet gedoseerd remt.
We nemen goed afstand van elkaar om ruim zicht te hebben op de weg.
Binnen no time wil het tweewielige blok onder je kont naar de 50 km per uur. Met remmen halen we er meestal een magere 10 km vanaf...
Auto's passeren.
Maar ook met boomstammen geladen trailers.
Tankwagens en RV's.
Motorrijders.
Er mag niets misgaan...
Ik kijk af en toe in mijn spiegeltje of Annelies in de verte volgt en zie haar plotseling naar het midden van de weg uitzwaaien.
Net achter een auto.
Bij onze volgende stop verklaarde ze te laat de rumble strips opgemerkt te hebben.
(Stroken met diep uitgefreesde holten als waarschuwing voor auto's dat men de rijstrook verlaat.)
Voor een fiets zijn rumble strips bij downhill snelheden echter een ongenadige killer.
Te laat gezien...en Annelies kon de boel maar nèt houden.
Een engeltje op de schouder.

 

woensdag 13 mei 2015

Veilig motel

De regen hield ons een dag extra genageld aan het motelletje Klondike binnen het dorpje Republic.
Met één hoofdstraatje van 500 m in western style en een paar verspreid liggende houten huizen heb je het wel gehad in deze Rocky M. nederzetting.
Toch is er alles: laundry, library, barretjes, seniorvoorzieningen, grocerystore, city park, town hall, museumpje en police station.
Die laatste toonde het bordje: Closed!
We merkten echter op dat voor de office van het motel steeds de forse Sheriff auto stond.
De verklaring was al even opvallend: de sheriff was eveneens de eigenaar van ons onderdak en deze vreemde combinatie van functies maakte nieuwsgierig.
De sheriff/moteleigenaar legde uit dat er in deze regio twee deputies (=agenten) waren en er kan maar één het opperhoofd zijn. Dat was hij.
Het is goed mogelijk om een politiefunctie te combineren met andere banen, alleen al voor een goed inkomen dat onttrokken moet worden aan de beperkte plaatselijke belastingen.
De politiestructuur in de VS verdeelt de lokale en federale belangen sterk en zijn zelfs van staat tot staat verschillend. De lokale sheriff bekleedt een sterke positie en overrulet eventueel de FBI.
Vanuit het motelbureau verricht de diender zijn dagelijkse werk, al heen-en-weer wippend tussen motelkassa en proces-verbalen schrijven.
Wèl is hij 24 uur/7 dagen in dienst.
Toch een veilig gevoel: heb je een schone handdoek nodig?
Bel de Sheriff....