zondag 28 juni 2015

Smoked fish

Vroeger haalde mijn  vader gerookte paling op de markt. Die werd altijd in krantenpapier ingepakt en zo meegegeven. Langs het Michigan Meer vinden we diverse visrokerijen. White fish, trout en salmon vormen de hoofdzaak. We kopen een stuk donkerbruin, stevig doorrookte trout (forel van een flinke maat...) en vorken een uur lager de vette visbrokken zó van de graat op een rest area tafel in de zon. Maar dan ook alléén maar trout.
Toch weer iets anders dan een paar keurige, dun gesneden plakjes in plastic verpakte forel van Albert Heijn.
We rollen, zelf vet, van tafel. Op  de fiets weer.

Choclate chip cookie

Rond 9.30 u. vertrokken we pas uit Ishpeming bij Lake Superiour. Het weer was onbetrouwbaar nat en onder een dreigend laag-rollende wolkenlaag trapten we langs de plassen. Het weer kwam van achteren en haalde ons snel in, zo bleek uit de klodderdikke druppels.
Een laatste kans om te schuilen aan the end of town bood een grote Chevrolet garage. De gapende roldeur stond uitnodigend open en wij reden in regenpak gehaast de enorme ontvangstruimte binnen. We gokten weer goed: gastvrij bood men ons onderdak tegen de regengordijnen. We parkeerden onze druipende rossen naast de glimmende, leukgeprijsde Chevy's. Onze droge redding met spic & span toiletten, warme wachtruimte met koffie in diverse smaken en... choclat chip cookies! Net gebakken volgens het opschrift: "Homemade".We moeten toch een rare indruk maken in onze fietsbroeken met verdikt zweetkruis, de gebruinde benen in korte broek, sliertige haren, natte helm onder de arm en slobberige regenjassen. Niemand die probeerde ons een auto te verkopen of die lastige vragen stelde. Gewoon even genieten van een droge, warme ruimte totdat de buienradar de grote groene vlek brokkelend voorbij liet gaan... We waren welkom. Amerika ten top: de opperste luxe geeft onderdak aan twee half-verzopen Nederlandse fietsers...Da's toch genieten?

donderdag 25 juni 2015

Mijn laatste foto

Als ik deze foto van een levende zwarte beer genomen zou hebben, dan zou dit mijn laatste foto geweest zijn.
Tot nu toe hebben we helaas geen beren gezien. Er zouden tussen de 15.000 - 19.000 moeten rondlopen in  de dunbevolkte noordelijke kant van Michigan: de Upper Penninsula. Zwarte beren mogen geschoten worden, maar dat jagen is aan strikte regels gebonden. Tot 1925 waren beren vogelvrij en werd er lustig op los geknald. Gelukkig kwam men op tijd tot bezinning en dient men nu aan veel voorwaarden te voldoen. Logische papieren als een wapenvergunning en ID, een cursusje bear hunting en vooral wat je moet doen met het kadaver, als je er eenmaal een hebt omgelegd. Een lijf van 100 - 200 kg versleep je niet effe een dicht bos uit. Je mag geen beren schieten die jongen hebben, aan het zwemmen zijn of hun winterslaap houden, b.v. Goed over nagedacht, lijkt me.
Ietsje minder vind ik het feit dat je eventueel een kruisboog mag gebruiken. Zo'n lobbes strompelt nog wel effe aangeschoten verder met een pijl in zijn pens voordat hij hemelt. Naast de verplichting een zwaar kaliber kogel te gebruiken, lijkt me nòg een regel aan vervanging toe: de minimumleeftijd voor berenjacht is namelijk 10 jaar. Begeleid door een volwassen jager, dat wel. Maar een waterpistool past beter bij deze leeftijd...

woensdag 17 juni 2015

Hi you guys 2

We kwamen met een rode Lindemans 1,5 literfles (!!) Cabernet Sauvignon en een quart (ca. 1 liter) Budweiser bier bij de kassa.We hielden een rustdag in het motel aan de overzijde en dan moet je wat te drinken hebben voor de flatscreen, nietwaar?
De creditcard in de aanslag wimpelde de kassier die betaalmogelijkheid echter af met: "Somebody  has already taken care of you".
Niet-begrijpend wilden we alsnog afrekenen, maar de kassier herhaalde dat "er al betaald was" voor onze spiritualiën.
Het kwartje begon langzaam te vallen. Een kwartier eerder spraken we met een kerel die buitengewoon geïnteresseerd was in onze fietsreis. Zelf was hij ook bekend met vele landen in Europa en vloog nog regelmatig daar heen.
Toevallig  vulde hij ook zijn voorraad drank aan in dezelfde liquor store en had heimelijk zijn creditcard bij de kassa achtergelaten om onze drankrekening daaraan toe te laten voegen.
Wij waren even "flabbergasted". Iemand op straat die je reisverhalen wil weten en vervolgens je grove inkopen aan een locale Gall&Gall financieert.
Het mannetje haalde even na ons zijn card op, zodat we hem konden bedanken voor zijn genereuze actie.
Nee, niets te danken. Hij had weer veel van ons geleerd, zoals hij het respectvol uitdrukte.
Annelies en ik hieven samen ons glas: andermaal op de Amerikaanse gastvrijheid.

maandag 15 juni 2015

Monstertjes

Oude spoorwegtrajecten zijn opgebroken en voor fietsers en wandelaars geschikt gemaakt.
Soms met asfalt, soms met crunched limestone. Die gerecyclede tracks heten "trails-for-rails". We hadden zo'n 75 km trail ter beschikking in Minnesota en genoten van de afgetopte hellingen dwars door de natuur.
Meren alom. Watervogels, libellen, bevers en...waterschildpadden.
Deze laatste liggen zich naast het trailasfalt op te warmen in de zon. De fraaie, groen-geel-rood getooide roodwangschildpadden, maar ook de agressieve, lelijke bijtschildpad. Een jongen die veel sneller is dan je verwacht en met zijn haaksnavelbek als een pitbull een vinger afbijt.

zondag 14 juni 2015

Hi, you guys...

Als Maarten van Rossum op de tv als hoogleraar over Amerika zijn brede politieke kennis ventileert, dan word ik daar altijd wat mistroostig van. Zijn grafstem komt veelal overeen met de teneur van zijn boodschap: zwartgallig.
Zijn eeuwig zwarte coltrui onderstreept dat.
Onze ervaring met Amerika is een totaal andere. Of we nu in een winkel staan, voor een stoplicht wachten, op een campground zijn of een biertje bestellen, we horen dan altijd:
--How is your day?
 --Safe travels.
--Can I help you?
--Take care.
--Safe ride.
--God bless you.
--Excuse me.
--Hi, you guys!
--Where are you going?
--Where did you start?
--Be safe.
Altijd op uiterst vriendelijke toon.
Hetzelfde geldt voor hulpvaardigheid. Onderweg de kaart bestuderend stoppen soms auto's om te vragen of we hulp nodig hebben.
Afgelopen week stopte een dame, rukte een reflecterend wegwerkershesje uit haar bak en gaf het aan Annelies om op de fiets te dragen: "I just don't want you to be hit by a car..."
In vele dorpen/steden is een city-park, waar men gratis kan kamperen op goed onderhouden gras. Toiletgroepen, redelijk schoon, voorzien van papier, stroom en water en zonder vandalisme, staan ter beschikking. Soms ook wifi zonder code van de gemeente of een aangrenzende bewoner.
Veilig. Niemand steelt iets van je tent. Geef ons maar de Amerikanen: Positief, beleefd, geïnteresseerd. We voelen ons zeer welkom.
Maarten van Rossum, de chagrijn, mag zijn negativisme houden.
Geef ons maar de Amerikanen. Zelden zulke plezierige mensen op onze reizen ontmoet als hier.

vrijdag 12 juni 2015

Nachtspiegel

Slapen in een 2-persoonstentje is onderdeel van ons dagelijks fietsgenoegen. Het opzetten van dat lappenhuisje op goed onderhouden gras is de ultieme wens van lange-afstand-fietsers, maar kent zo zijn beperkingen: de badkamer met toilet is àltijd buiten. Op een fatsoenlijke, verlichte camping dien je dus eerst een broek aan te trekken alvorens slaapdronken naar het toiletgebouw te schuifelen voor nachtelijk geguts. Zeker als er ’s avonds meerdere biertjes gedronken zijn, gaan die urinemarathons zich herhalen. Creativiteit staat ten dienste van dit ongemak en wij doen dat als volgt: Een conservenblik van 1 liter hoort bij de basisuitrusting van onze tent en heeft binnen een vaste plek, zodat we die blindelings kunnen vinden. Het ledigen van onze blazen in het tentje vereist enige lenigheid, maar met een goed geoefende yogastand lukt dat. Missers midden in de nacht boven je eigen slaapzak (!), zijn onvergeeflijk, dus onze urinale richttechniek is van hoog niveau. Het half gevulde blik met geel, warm lichaamsvocht dient vervolgens met gestrekte arm veilig buiten de tent gebracht te worden. Ook dat vereist een goede motorische controle, wil men de bagage droog houden. Even schudden met het blik boven het gras bevordert de hanteerbaarheid voor de volgende aandrang.
Mocht iemand zich afvragen of Annelies een ovaal blik hanteert, dan is het antwoord: Neen, Annelies heeft een verstelbare sproeikop.

dinsdag 9 juni 2015

Booming

We waren al gewaarschuwd voor de booming oil industry aan de westkant van North Dakota.
De grazige, golvende heuvels in Montana vertoonden plotseling jaknikkers, boortorens, uniform aangelegde woondorpen voor de workers en gigantische terreinen met buizen, machines, opslagplaatsen en tanks.

Aanvankelijk was dat weer een verrassing in het landschap. Ook deze metalen werelden zijn boeiend als je het lijnenspel daarin kunt waarderen.
Willingston is een centrum daarvan en dat is merkbaar. Veel nieuwe motels, fastfood, ruime bypasses en vrachtverkeer.
We vonden een camping aan de noordkant.
"No tents" toonde een papier in het raam van de office.
No tents?... Wat zullen we nu hebben? Gras genoeg over.
De eigenaresse legde uit dat dit niet voor ons gold. Driekwart van de camping was bezet door RV's van werklui in de olie-industrie. Werkers die jarenlang in een tent wilden slapen werden geweerd, omdat die problemen veroorzaakten. Wij als doortrekkers, was een andere zaak.
De snelle aanwas van een grote hoeveelheid mannen veroorzaakte trouwens meer voorspelbare problemen. Vechtpartijen, alcohol, drugs en prostitutie.
Het was de snelle verandering in deze rustige boerengemeenschappen, die ook ons trof: in Stanley is een aardig cityparkje waar we niet van de politie in een tent mochten overnachten. Nooit meegemaakt dat de politie niet ons overal mee hielp. Regel was regel! Normaal krijgen we altijd en overal toestemming om "overnachtingsregels" aan de kant te zetten. De hermandad komt dan zelfs 's nachts nog even langs om te waken over onze veiligheid.
Na een paar dagen waren we door de jaknikkers heen en troffen we weer de Amerikaanse mentaliteit die ons zo bekend is: hulpvaardig en gastvrij. 

dinsdag 2 juni 2015

Montana's mosquito mess

Al dagen rollen we langzaam over de stille tweebaanswegen van Montana. De naam van deze tegen Canada aangelegen staat doet anders vermoeden, maar over honderden kilometers strekken zich lang golvende grasvlakten uit. Zwarte koeien met kalveren zwerven daar in dunne kudden en grazen hun pens vol. Behalve langs de weg is er nergens afrastering. Hoe houden die farmers hun vee bij elkaar, vroegen we ons af?
Zo'n 10 km voordat we bij een local bar onze hashbrowns, eggs en coffee refills namen, werden we plotseling belaagd door vele muggen. Muggen? Onze eerste 2000 km hadden we er misschien maar één gezien...
Alras werden het dichte zwermen en aangezien we in korte mouwen en korte broeken reden, was er genoeg te steken. Onduidelijk waarom we er middenin zaten. Landschap en omstandigheden veranderden niet. Wel de temperatuur. Die zou die dag oplopen tot 31 gr. C.
We vluchtten de bar in en bestelden ons tweede ontbijt. Twee farmers vielen ook binnen en één van hen, onze beladen fietsen gezien hebbend, opende direct met: "Quite a challenge to cycle here and face the mosquito's." Hij was daar geboren en wist waarover hij het had.
Wederom op de fiets bleken hele wolken in staat om ons bij te houden. Achter op de fietstassen en op onze ruggen liftten tientallen mee in de slipstream. Tevens staken ze dwars door onze dunne bovenkleding heen. Remedie: jassen en lange broeken aan. En dat bij stijgende temperaturen in brandende zon..
Het ergste was de hellingen op. Dan was onze snelheid heel laag, zweetten we het meest, konden we het minst om ons heen slaan en waaiden de ettertjes niet van ons af.
Hoe danook, na enige tientallen km's  nam hun aantal af en het leek er op dat we nu uit "mosquito country" ontsnapt waren.
Afbeeldingsresultaat voor muggenzwerm

The Plains Montana

En wat doe je als het regent: een filmpje maken!