Engeltje

De Rocky Mountains vormen na de start in Seattle een ware uitdaging. Vier tassen uitrusting voor drie maanden overleven, aangevuld met gereedschap, reserve-onderdelen, voedsel en liters water wegen onze fietsen tegen de 40 kg. Het lichaamsgewicht daarbij opgeteld, wordt het duidelijk wat we omhoog moeten trappen langs hellingen van 7 tot 10 %.
De lengte waarover dat gaat ligt gemiddeld tussen 35 en 45 km. Alhoewel er stukken zijn die ons op adem laten komen, blijft het behoorlijk bikkelen.
De top bereiken is uiteraard de beloning voor  urenlang afzien in de laagste versnelling, waarbij fietsen net zo snel gaat als lopen. Rond de 5 à 6 km /u.
Na geposeerd te hebben voor de foto van "de top", trekken we extra kleding aan.
Het comfort van downhill freewheelen heeft zo zijn prijs: je zit geconcentreerd gespannen op je zadel, de ijzige rijwind en de snelheid dreigen adembenemend te worden, als je niet gedoseerd remt.
We nemen goed afstand van elkaar om ruim zicht te hebben op de weg.
Binnen no time wil het tweewielige blok onder je kont naar de 50 km per uur. Met remmen halen we er meestal een magere 10 km vanaf...
Auto's passeren.
Maar ook met boomstammen geladen trailers.
Tankwagens en RV's.
Motorrijders.
Er mag niets misgaan...
Ik kijk af en toe in mijn spiegeltje of Annelies in de verte volgt en zie haar plotseling naar het midden van de weg uitzwaaien.
Net achter een auto.
Bij onze volgende stop verklaarde ze te laat de rumble strips opgemerkt te hebben.
(Stroken met diep uitgefreesde holten als waarschuwing voor auto's dat men de rijstrook verlaat.)

Voor een fiets zijn rumble strips bij downhill snelheden echter een ongenadige killer.
Te laat gezien...en Annelies kon de boel maar nèt houden.
Een engeltje op de schouder.