Een witte pick-up truck draaide de korte inrit op en stopte bij het hek waar ik zojuist mijn gulp had dichtgeritst voor een sanitaire stop. De eigenaresse kwam kwiek aangelopen en vroeg ons met de opgewekte stem: "Can I help you?"
Het was aan het eind van de eerste fietsdag en de geplande 90km naar Flowing Water Park waren te hoog gegrepen. Vele stijgingen eisten hun tol en ik zag het laatste stuk niet echt meer zitten.
Germaine, zo stelde ze zich voor, wist zeker dat haar kennissen achter het hek ons een plekje in hun bos ter beschikking zouden stellen voor ons tentje.
De kennissen bleken echter niet thuis, dus omzeilden we het hek door de struiken. We kregen een rondleiding van de enthousiaste Amerikaanse door de gribus. Een stortplaats van grootvuil zou ook een passende uitdrukking zijn. Iedere 10 meter stond wel een wrak bouwsel, gevuld met een verscheidenheid aan kapotte, smerige, verroeste voorwerpen.
"Don't think that all Americans live like this couple",verontschuldigde Germaine zich.
"Bob has a wife that is demend and he himself is around 80 years. Please speak slowly, if you meet him."
Ze ratelde maar door. Wij waren de eerste Hollanders die ze ontmoette en ze bood gelijk van alles aan om het ons naar de zin te maken: we konden vanavond 5 mile verderop een Blue Grass Festival
bezoeken, morgen kon ze een avondmaaltijd klaarmaken en ze wilde ons wel komen halen...
Niets van dat goed bedoelde wilden we en lieten het in de lucht hangen. Rust, een paar biertjes, koken en dan...slápen! Vooràl slapen.
Met enige moeite vonden we een stukje redelijk vlak gras zonder afval, scherpe stenen of stukken hout. De eerste keer sinds jaren dat we weer kampeerden, dus het nam wat meer tijd efficiënt de boel neer te zetten.
Een naburig benzinestation voorzag ons van 10 liter water voor het koken en wassen in de natuur.
Aan de deur van Bob werd een brief gehangen dat er ergens tussen zijn puinhopen een stel fietsers overnachtte.
Met zonsondergang gleden we in de slaapzak en we hebben de laat thuisgekomen bewoners niet gehoord of gezien.
Na een wat onrustige nacht werd het rond half zes licht. Tijd om koffie te zetten voor Peter, terwijl Annelies haar vaste taak van binnentent leeghalen startte. Behalve van koffie, word je van nèt enige graden boven nul aardig wakker.
Het oprollen van een door dauw en ademvocht kletsnatte tent is ook niet helemaal een genoegen, maar een bak havermout verwarmt de ijskoude vingers. Het hoort er bij en toch,...we genieten ervan.
"Ik gá even!" roepen we om de beurt en dan verdwijnt iemand achter een boom. Het legen van ons darmsysteem heeft altijd voorrang boven opruimen. Gelukkig dat er geen muggen zijn, want dan wordt het effe flink uit de ochtendbroek een onrustig karwei.
7.30 u. laveerden we stil door de struiken. Zonnetje brandde de kou weg. Op naar het noorden.
Het was aan het eind van de eerste fietsdag en de geplande 90km naar Flowing Water Park waren te hoog gegrepen. Vele stijgingen eisten hun tol en ik zag het laatste stuk niet echt meer zitten.
Germaine, zo stelde ze zich voor, wist zeker dat haar kennissen achter het hek ons een plekje in hun bos ter beschikking zouden stellen voor ons tentje.
De kennissen bleken echter niet thuis, dus omzeilden we het hek door de struiken. We kregen een rondleiding van de enthousiaste Amerikaanse door de gribus. Een stortplaats van grootvuil zou ook een passende uitdrukking zijn. Iedere 10 meter stond wel een wrak bouwsel, gevuld met een verscheidenheid aan kapotte, smerige, verroeste voorwerpen.
"Bob has a wife that is demend and he himself is around 80 years. Please speak slowly, if you meet him."
Ze ratelde maar door. Wij waren de eerste Hollanders die ze ontmoette en ze bood gelijk van alles aan om het ons naar de zin te maken: we konden vanavond 5 mile verderop een Blue Grass Festival
bezoeken, morgen kon ze een avondmaaltijd klaarmaken en ze wilde ons wel komen halen...
Niets van dat goed bedoelde wilden we en lieten het in de lucht hangen. Rust, een paar biertjes, koken en dan...slápen! Vooràl slapen.
Met enige moeite vonden we een stukje redelijk vlak gras zonder afval, scherpe stenen of stukken hout. De eerste keer sinds jaren dat we weer kampeerden, dus het nam wat meer tijd efficiënt de boel neer te zetten.
Een naburig benzinestation voorzag ons van 10 liter water voor het koken en wassen in de natuur.
Aan de deur van Bob werd een brief gehangen dat er ergens tussen zijn puinhopen een stel fietsers overnachtte.Met zonsondergang gleden we in de slaapzak en we hebben de laat thuisgekomen bewoners niet gehoord of gezien.
Na een wat onrustige nacht werd het rond half zes licht. Tijd om koffie te zetten voor Peter, terwijl Annelies haar vaste taak van binnentent leeghalen startte. Behalve van koffie, word je van nèt enige graden boven nul aardig wakker.
"Ik gá even!" roepen we om de beurt en dan verdwijnt iemand achter een boom. Het legen van ons darmsysteem heeft altijd voorrang boven opruimen. Gelukkig dat er geen muggen zijn, want dan wordt het effe flink uit de ochtendbroek een onrustig karwei.
7.30 u. laveerden we stil door de struiken. Zonnetje brandde de kou weg. Op naar het noorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten