Nomad

Na de Loup Loup Pass afdaling belandden we in een prima onderhouden campground bij de fairfields van Omak. Fairfields zouden bij ons een "sportcomplex" heten.
Daarin was een onbemande camping met zeer goed onderhouden en dagelijks schoongemaakte douches, toiletten en grazige tentplekken.
Alles zonder hekken, geen prikkeldraad,van alle kanten toegankelijk en uitnodigend.
Destemeer verwonderlijk dat er geen graffiti, noch vernielingen te bespeuren, noch bewaking om dat te voorkomen. (!)
Het betalen en inschrijven doe je zelf met een envelopje, waar de prijzen bij staan.
Envelopje met geld in een gleuf en klaar. Wat een vertrouwen in de mens...

Naast ons kwam een okerkleurige, roestige Dodge pickup truck staan. De wat haveloos geklede man rookte wat afzijdig zijn peuk en maakte zich na enige tijd klaar voor de nacht.
's Morgens tijdens ons koffiegebeuren, rolde hij zijn  slaapzak op in de houten bak die achterop zijn oldtimer stond. Geen tentje. Niets meer om in te wonen dan alleen zijn auto.
Toch kwam het tot een gesprek tussen ons en zijn verhaal kreeg vorm: De Dodge met inhoud was alles wat hij bezat. Voor zijn inkomen reed hij van staat naar staat, waar hij als monteur, timmerman en alles-kunner zijn skills aanbood.
 Een arm gezin met zeven kinderen was zijn start en al vroeg begon hij te zwerven. Dat is in de VS niet erg moeilijk. Wij zien zelf dat je in dit giga land nagenoeg anoniem kunt 'verdwijnen". Desondanks was hij tevreden met zijn bestaan. Geen verplichtingen, geen bezittingen, niemand had last van hem en hij woonde waar hij werkte.
Gereedschappen, lappen, blikken en metalen onderdelen vormden zijn welgevulde, mobiele uitdragerij.
De Dodge 1970 wilde hij voor geen geld kwijt, want auto's uit die  jaren kun je tenminste nog zelf repareren en onderhouden.

Alles zelf doen.
Alles zelf doorleven.
Alles zelf beslissen.
Nooit je hand ophouden.
De American dream op zwerversniveau.

Jammer dat ik geen foto heb genomen van de Dodge Dream...